آن گاه که برگ هایم را بادها می برند
خواب آلود در برابر آینه می ایستم. قدری آبِ بیداری به تنم می پاشم و یکهو روحم می پرد! شاپرک که باشی، همیشه پرواز تورا با خودش خواهد برد... کنار می آیم و واژگون شدنِ واژگانم را بر روی کاغذ پاره ها به تماشا می نشینم. اینها که میخوانی، تپشهای من است.
نمیدانم باید نوشت یا نباید نوشت... نمیدانم از نوشتن باید نوشت یا از ننوشتن. حس میکنم اخیراً یک بیماری واگیردار دارد همه گیر میشود. عارضه ای که تنها و تنها دو پیامد دارد: 1- مغز انسان را دچار یبوست میکند. 2- قلم انسان را دچار اسهال!! و مساله وقتی حادتر میشود که بدانیم عموماً این دو پیامد با هم و در یک زمان دامنِ فرد را میگیرد!!! و در این میان، وقتی شبکه های تلویزیون را برای یافتنِ برنامه ای پزشکی، در زمینه ی راههای جلوگیری از پیشروی این بیماری ورق میزنم، با سریالهایی مواجه میشوم که سه ریال هم نمی ارزند!
چند وقتی است دست به دامنِ هدفونم شده ام (headphone) ! چون به محض اینکه یک جفت گوشِ خالی پیدا شود، همه تلاش میکنند تا باروتهای اطلاعات را به مددِ سمبه ی استدلال وارد کله ات کنند!! میخواهم نشنوم. میخواهم فکر کنم. این روزها دائم از خودم میپرسم: چرا در این روزگارِ گرانی،گوش اینقدر مفت است؟! دائم می اندیشم: یعنی هنوز هم کسی پیدا میشود که حاضر باشد به حرفهایم گوش نکند؟!
محمد اسماعیل نیا
به اطراف خود می نگرم ! نگاه می کنم . گوش می دهم ! یک دنیا حرف دارم اما حرفی برای گفتن ندارم!
خیلی وقت است که حنجره ام تار عنکبوت گرفته !
خیلی وقت است که افکارم ، قلم به دست انگشتانم نمی دهد!
خیلی وقت است که پنجه ای وحشیانه به گلویم چنگ می زند !
خیلی وقت است که برای خنده هایم می گریم و به گریه هایم می خندم!
خیلی وقت است که سرشارم از احساس بی حسی !
خیلی وقت است که هرچه بیشتر بدست می آورم تهی تر می شوم !
خیلی وقت است که همچون شبحی در کنج اتاق نشسته ام و به خود می نگرم!
خیلی وقت است که بار سنگین گناه را بر دوشهای ناتوانم حس می کنم و راهی برای خلاصی نمی یابم !
خیلی وقت است که به خاطر ثواب گناه می کنم !
خیلی وقت است که در مرز پایان هستی ایستاده ام و به قفا می نگرم !
خیلی وقت است که سیاست را بازی می کنم ولی سکوتی سخت نصیبم شده !
خیلی وقت است که خطا می کنم ، آگاهم می کنی ! تند می روم ، می فهمانی . کند می روم ، هلم می دهی . می افتم ، بر می خیزانی !! خسته می شوم ، امید می دهی ... خیلی وقت است که شرمنده ام می کنی .
خیلی وقت است که غمهایم افزون شده ، خیلی وقت است که نمی توانم خود را ببخشم حتی اگر تو بخشیده باشی ،
خیلی وقت است که تو با منی و من با توام ولی تو را ندارم......خیلی وقت است که ناشکری نمی کنم ، ولی ، غمم شیرین نیست!!
دیروز استاد خوبم دکتر حسن عابدی جعفری را دستگیر کردند.
منطقی ترین و صبورترین استاد دوران دانشجویی من .
یادم هست که ۴ جلسه تمام یادمان دادی که چطور از هیاهو دور شویم و چگونه حرف علمی و مستدل بزنیم.
یادم هست که چطور در برابر حرفهای گاها غیرمنطقی و احساساتی مان سر کلاس صبور بودی و در آخر با لبخند می گفتی :
من مخلص حرفهای منطقی و مستدلتون هستم.آمار بفرمایین!
و من درمانده ام از فهم انسان نماهایی که طاقت شنیدن حرف منطقی و مستدل هم ندارند.
و من می گریم به حال قومی که چشمانشان برای دیدن حق کور و گوشهایشان برای شنیدن سخن حق کر است.
مگر جرمت چه بوده است جز دعوت همه به قانون گرایی
یادم هست که دو جلسه از قانون اساسی ایران حرف زدیم و مباحث مهمش و تو هیچ سخنی جز عمل به قانون گرایی نگفتی.
فردا سر کلاسمان نیستی و ما مانده ایم و غم نبودنت و نگاه پر حسرتمان به مقاله هایی که با شوق و ذوق برای کسب رضایت تو آماده کرده بودیم
کاش برای یکبار هم که شده سخنانت قانع کننده نبود تا این چنین مبهوت نبودنت نباشم
کاش انقدر خوب نبودی استاد
کاش ...
از وبلاگ
پی نوشت:تلخ، شگفت انگیز، غیر قابل باور.
من چیزی جز رفتار منطقی و حرکت در مسیر قانون از دکتر عابدی جعفری ندیده و نیاموخته بودم. امیدوارم ایشان هرچه زودتر آزاد شوند و کشور ما به مسیری برگردد که دکتر عابدی جعفری و امثال ایشان را به عنوان افتخارات علمی ایران و در مقام های تأثیر گذار و تصمیم ساز کشور بینیم. جای امثال ایشان در کلاس های درس است، نه در بازداشتگاه. وقت ایشان باید صرف انتقال آموخته هایشان به فرزندان ایران شود، نه گفتگو با بازجو.
آب است و آسمان و دگر هیچ ، عالم خاکی فراموش می شود و نیز همه ی آن ها که از این خاک بر می آیند و چندی بر روی آن می خزند که یعنی : زندگی و سپس به خاک فرو می روند و باز از سر ، و باز از سر ، و باز از سر ، و همین می شود : « تاریخ » ! مکرر و خنک ، تاریخش این است ، وای به حال ادبیاتش ! شعرش ، عشقش و هارت و پورتهایش و باد و بروتهایش و زیبایی ها و ثروتها و خوشبختی هایش !چقدر دریا زیبا است ، شسته است ، اصلا شستگی است ، چقدر طهارت و قدس و اطمینان و صداقت و یکدستی و استواری و بی کرانگی ! ، ...
آنجا همه چیز پاک است و بی شائبه است و صریح است ، چرا دریا بی رنگ است ؟ چرا دریا لباس را تحمل نمی کند ؟ چرا خاک را تحمل نمی کند ؟ چرا آرایشها در دریا همه پاک می شود و زدوده ؟ جهان بی رنگی است ، خود بسیط است و صمیمی است و آشکار و بی رنگ و یک دست . چه سکوت پر عظمتی ! چه آرامش پر اقتدار و مردانه ای ، جبروت ! چه بیچارگی است زیستن در اینجا که ما زاده ایم ، شهر ! ؟ و از این توده ی متراکم نفسها و بخارها و رنگها و بزکها و احوالپرسی ها و خنده ها و خوشی های متعفن که می گریزیم باز می رسیم به کویر ! خاک و شن و غبار ، بیشتر در زمین فرو می رویم ، بیشتر به خاک نزدیک می شویم ، از کویر به شهر پناه آوردن و از شهر به کویر گریختن ! و این است سرسام زندگی احمق و رقت بار ما که باید تحملش کنیم و میان این دو یک چند آوارگی کنیم و سپس بمیریم و باز قبرستان ، زیر خاک و بالا خاک و پشت خاک و پهلو خاک و سینه پر از خاک و چشم و گوش پر از خاک و سپس خاک خاک و دگر هیچ . کاش اقلا در دریا می مردیم ، کاش به جای تابوت و کفن و دفن و کافور و قبر و لحد ، هر گاه که مرگ به سراغ ما می امد ، نزدیکانمان ، نه ، دوستانمان ما را بر قایقی می نهادند و بر دریا می انداختند و به دست موج می سپردند تا ما را به شتاب از ساحل ، از خشکی و آدمهای خشک خشکی دور کند و لغزان بر سینه ی موج تا قلب در یا برد ، تا در آنجا ، آنجا که آسمان از هر سو بر دریا فرود می آید و جهانی دیگر می سازد ، تنهای تنها مرگ را دیدار می کردیم . ساکت و زیبا و آرام . بی شیون و نوحه و زاری و قیل و قالهای راستین و دروغین عزاداران و تشییع کنندگان و مراسم غسل و کفن و دفن و سر خاک و تعزیه داری و شب هفت و لباس سیاه و گذاشتن ریش و غیره و غیره که همه دست در دست هم داده اند تا مردن را زشت کنند و تنها حادثه ی صمیمی و صادق و جدی و پاک و عظیم حیات ما را بر روی این زمین بیالایند و با پست ترین تصنع ها و پیرایه های غلیظ و منفور زندگی در آمیزند . . .
پی نوشت1 : علم انسان به نادانی خویش بزرگترین دانایی است .
پی نوشت 2: این نوشته از دکتر شریعتی بود.خداییش هیچی نمی دونم ولی این خوب می دونم که اگه شریعتی با نوشته هاش نبود من دیوونه شده بودم.وینک
پی نوشت 3: برداشتی از ذعای عرفه:
به سوی تو از غم غربت و تنهایی و دوری راه و ضعف و ناتوانی خویش شکایت آورم.
خداوندا!خشم و غضب را بر من روا مدار!
اگر این سرنوشت به خاطر غضب تو نباشد ، من غمی ندارم.
قسمت می دهم که در دم مرگ بر من خشمناک مباش.
و غضب خود را بر من فرود میاور!
هرچه می خواهی مرا در سختی گذار تا قبل از مرگ از من راضی شوی!
جز تو خدایی نیست ، مرا به غیر خودت وا مگذار...
پی نوشت 4:اگر درمان توئی دردم فزون باد ...وگر عشقی تو سهم من جنون باد...توئی تنها توئی تو علت من...تو بخشاینده ی بی منت من...گر سر هر موی من گردد زیان...شکرهای تو نیاید در بیان
